سن راه رفتن کودکان با آینده آنان مرتبط است

نوزادان معمولا بین هشت تا ۲۴ ماهگی راه رفتن را آغاز می کنند و بسیاری از والدین به این زمان توجه ویژه د ارند. یافته های جدید نشان می دهد زمان اولین قدم های لرزان کودک تحت تاثیر ژن های خاصی است که با رشد حرکتی مرتبط هستند. در نگاه اول وقتی کودک اولین قدم خود را برمی دارد به نظر یک اتفاق ساده می آید اما در پشت آن لحظه لرزان ترکیبی پیچیده از زیست شناسی رشد و حتی ژنتیک نهفته است.

نتایج این تحقیق حاصل تحقیقی بزرگ با داده های بیش از ۷۰ هزار نوزاد بود. محققان نشانگرهای ژنتیکی متعددی کشف کردند که سن راه رفتن را شکل می دهند. این تحقیق دیدگاه تازه ای در مورد تعامل بین زیست شناسی کودک و حرکات اولیه ارائه می دهد.

راه رفتن نشان دهنده تغییر عمده در استقلال کودک نوپاست. در حالی که کودک با راه رفتن ایستادن و حفظ تعادل را بررسی می کند کنترل حرکتی پاها باسن و بدن به تدریج توسعه پیدا خواهد کرد. محققان اظهار کردند که این مرحله می تواند با سلامت کلی و رشد اجتماعی کودک مرتبط باشد.

چگونه ژن ها بر مهارت های حرکتی تاثیر می گذارند؟

پروفسور آنجلیکا رونالد از دانشگاه «ساری» انگلستان گفت: بیشتر نوزادان اولین قدم خود را بین هشت تا ۲۴ ماهگی برمی دارند بنابراین دوره زمانی طولانی است که این نقطه عطف هیجان انگیز در آن اتفاق می افتد و لحظه بزرگ برای والدین و نوزاد و نماد مرحله جدیدی از زندگی کودک است.

در گذشته متخصصان بیشتر بر عوامل محیطی و فرهنگی تمرکز می کردند که ممکن است برخی از نوزادان را به ایستادن و راه رفتن زودتر سوق دهد. با این حال نتایج این تحقیق جدید ۱۱ ناحیه از ژنوم را نشان می دهد که به نظر می رسد با تغییرات در سن راه رفتن مرتبط هستند.

راه رفتن دریچه ای به سوی رشد مغز

سن شروع راه رفتن اغلب توسط پزشکان و متخصصان بهداشت عمومی برای بررسی تاخیرهای رشدی استفاده می شود. در بسیاری از کشورها اگر کودکی تا ۱۸ ماهگی به طور مستقل راه نرود نشانه ای برای بررسی بیشتر در نظر گرفته می شود. این تاخیر ممکن است به مشکلاتی مانند اختلالات عضلانی شرایط عصبی یا تاخیرهای کلی رشد اشاره داشته باشد. با این حال بر اساس داده های گذشته فقط حدود یک سوم از کودکانی که دیر راه می روند در نهایت دچار هرگونه اختلال رشدی می شوند.

به نظر می رسد ژن های مرتبط با سن راه رفتن بر چگونگی ایجاد چین ها و برآمدگی های قشر مغز لایه ی بیرونی مغز نیز تاثیر می گذارند. این الگوها با بلوغ مغز و کنترل حرکتی مرتبط و ممکن است توضیح دهد که چرا برخی از کودکان به طور طبیعی زودتر از دیگران آماده راه رفتن هستند.

محققان اظهار کردند در واقع ژنی به نام RBL۲ که پیش از این با اختلالات نادر عصبی رشدی مرتبط دانسته شده بود ارتباط قوی با سن راه رفتن و ساختار مغز نشان داد. تغییرات در این ژن همچنین با تغییرات در حجم اولیه مغز در مناطقی که مسئول تعادل و هماهنگی هستند مرتبط بود.

پیامدهایی برای دوران کودکی

محققان ارتباطی بین ژن های حاکم بر رشد حرکتی و احتمال کمتر ابتلا به اختلال کم توجهی در افرادی یافتند که نسبتا دیرتر در محدوده معمول راه رفتن را آغاز می کنند. همپوشانی بین ژن هایی که حرکت را در نوزادی هدایت می کنند و ژن هایی که به تفاوت های توجه مرتبط هستند جالب توجه است.

آنان همچنین ارتباطی بین دیر راه رفتن و ژن های خاصی که در پیشرفت تحصیلی بالاتر نقش دارند کشف کردند. این رابطه ژنتیکی ظریف به این معنی نیست کودکان که دیرتر راه رفتن را آغاز می کنند همیشه به دانش آموزان ممتاز تبدیل می شوند اما عوامل بیولوژیکی پیچیده پشت گام های اولیه را برجسته می کند.

الگوهای راه رفتن کودک

سایت ارث گزارش کرد الگوهای سینه خیز حفظ تعادل و راه رفتن اولیه می تواند حتی در یک خانواده بسیار متفاوت باشد. برخی از کودکان مصمم هستند که زمان راه رفتن خواهر و برادرهای بزرگتر خود را تکرار کنند در حالی که برخی دیگر به این طرف و آن طرف رفتن نشسته بسنده می کنند.

بسیاری از پزشکان می گویند: والدین باید مراقب تاخیرهای قابل توجه باشند اما تاخیر جزئی ممکن است بخشی از الگوی ژنتیکی طبیعی باشد. این یافته ها به توضیح این موضوع کمک می کند که چرا نوزاد ممکن است در ۹ ماهگی تاتی تاتی کند در حالی که دیگری تنها در ۱۵ ماهگی با اعتماد به نفس گام برمی دارد.

رونالد گفت: کشف ژن هایی که بر زمان یادگیری راه رفتن کودکان تاثیر می گذارند هیجان انگیز است. شروع راه رفتن مستقل نقطه عطفی بزرگ برای کودکان خردسال است. وی امیدوار است که بینش های جدید از مداخلات بهتر برای کودکانی که دارای چالش های حرکتی و یادگیری هستند پشتیبانی کند.

متخصصان در حال بررسی این موضوع هستند که آیا نمرات ژنتیکی در نهایت می توانند در آزمایش های غربالگری موثر باشند یا خیر.

بررسی الگوهای ژنتیکی

با توجه به این یافته ها محققان هشدار دادند که ژنتیک فقط حدود ۲۵ درصد از تغییرات در زمان شروع راه رفتن کودکان را توضیح می دهد. این امر باعث می شود که بخش عمده ای از زمان بندی همچنان توسط عوامل غیرژنتیکی شکل بگیرد. نتایج نشان داد که بررسی های گسترده تری برای تعیین اینکه آیا الگوهای ژنتیکی مشابهی در سایر جمعیت ها نیز وجود دارد یا خیر مورد نیاز است.

نکات کلیدی در مورد راه رفتن کودک

دانشمندان تاکید کردند که محیط تغذیه و فرهنگ هنوز نقش مهمی در سن راه رفتن دارند. هیچ ژنی به تنهایی عمل نمی کند و نوزادان به فضاهای امنی برای تمرین حفظ تعادل و راه رفتن روی زمین نیاز دارند. مسیر راه رفتن هر کودک می تواند متفاوت باشد اما این یافته ها اهمیت درک تغییرات بیولوژیکی را برجسته می کند.

نتایج این تحقیق در مجله Nature Human Behaviour منتشر شده است.

پایان خبر ویکی بلاگ