شفق های پرتوایکس در سیاره عطارد شکل گرفت

در اثر فوران خورشیدی با عرض 500 هزار کیلومتر؛

سیاره عطارد اخیراً توسط یک انفجار عظیم از سمت دور پنهان خورشید تحت تاثیر قرار گرفته و همین موضوع باعث ایجاد شفق های پرتوایکس بر سطح سنگی این سیاره شده است.

به گزارش خبرگزاری علم و فناوری ویکی بلاگ به نقل از اسپیس، سیاره عطارد اخیراً توسط یک انفجار عظیم از سمت دور پنهان خورشید تحت تاثیر قرار گرفته و همین موضوع احتمالاً باعث ایجاد “شفق های پرتوایکس” شده است. این شفق ها نتیجه تلاقی پلاسمایی که از خورشید به سوی عطارد رفته و با جریان های مغناطیسی آن تداخل پیدا کرده هستند.

این انفجار از سمت دور خورشید که معمولاً غیر قابل مشاهده است، به صورت موشکی به سمت عطارد پرتاب شده و به شدت این سیاره را تحت تاثیر قرار داد. انفجار هایی به این شکل می توانند عواقب جدی برای سیارات در نزدیکی خورشید داشته باشند؛ از جمله سیاره عطارد نزدیک ترین سیاره به خورشید است.

این اتفاق به احتمال زیاد، در نتیجه تلاقی مغناطیسی بین خورشید و عطارد، شفق های پرتوایکس را ایجاد کرده است که نشان از فعالیت های جذاب و پیچیده در این سیاره است. بررسی های بیشتر در آینده می تواند به ما کمک کند تا بیشتر درک کنیم که چگونه انواع انفجار ها تاثیری بر فعالیت های دیگر سیارات منظومه شمسی دارند.

این فوران پلاسمای غول پیکر از سمت دور پنهان خورشید یک پرتاب جرم تاجی قابل توجهی را ایجاد کرد که به عطارد برخورد کرد و به طور بالقوه باعث ایجاد شفق های پرتو ایکس نامریی در اطراف سطح سنگی این سیاره شد. فوران عظیم و آتشینی که حدوداً 40 برابر پهنای زمین است، اخیراً از سمت دور پنهان خورشید منفجر شد. این فوران، حجم ابر عظیمی از پلاسما را به فضا پرتاب کرد که بعداً به سیاره عطارد برخورد کرد، سطح سنگی سیاره را شست و شو داد و به طور بالقوه باعث ایجاد شفق های پرتو ایکس شد.

به گفته دانشمندان این فوران احتمالاً توسط یک شعله قدرتمند خورشیدی حدود نه روز پیش رخ داده است؛ رصدخانه دینامیک خورشیدی ناسا (SDO) یک رشته پلاسمای بزرگ و تا حدی مبهم را مشاهده کرد که از پشت شمال شرقی خورشید به بیرون منفجر شد. بر اساس مقدار پلاسمای مریی، فوران احتمالاً حدود 500 هزار کیلومتر عرض داشته است.